Meestal kom ik in dermatologische klinieken vaak patiënten tegen die podotherapie komen bezoeken. De meeste patiënten kunnen niet onderscheiden of ze likdoorns (algemeen bekend als "voetspikes") of voetwratten (algemeen bekend als "doornen of wratten") en eelt (algemeen bekend als "eelt") hebben. Sommige dermatologen zitten ook in de cloud. Patiënten verwarren de drie vaak met "likdoorns". Naarmate mensen vorderen, breken ze geleidelijk af van handenarbeid en lopen ze lange tijd. Klinisch klopt het. Likdoorns zijn al erg zeldzaam, dus ik heb vandaag de tijd genomen om iedereen een alomvattend begrip van deze drie te geven, om de kroon niet uit te spreiden en te leiden tot een verkeerde diagnose en mishandeling.

1. Likdoorns

Het is een beperkte conische verhoorning veroorzaakt door chronische wrijving of druk. De punt zit diep in de huid en de basis is zichtbaar op het huidoppervlak. Het is rond als likdoorns, vandaar de naam. De kleur is licht- of donkergeel en het oppervlak is glad en mager. Rimpels zijn enigszins transparant en hebben duidelijke grenzen. Als u op de bovenkant drukt, veroorzaakt dit pijn doordat de punt de onderhuidse zenuw onderdrukt. De meeste patiënten komen naar een dokter vanwege de pijn die van invloed is op lopen en werken. Ze komen vaker voor in gebieden die vatbaar zijn voor wrijving, zoals handen en voeten, of tussen vingers of tenen. Het optreden, zelden meer dan 3, is niet besmettelijk en individuele patiënten zullen niet worden behandeld en zullen genezen en verdwijnen nadat de externe kracht is verwijderd.

2. Plantaire wratten

Het wordt veroorzaakt door het humaan papillomavirus (HPV) type 1. Het wordt overgedragen via direct of indirect contact. Pathogenese houdt verband met de huidwonden veroorzaakt door trauma en de immuunstatus van het individu. Mensen met een abnormale of zwakke immuunfunctie lopen meer kans om geïnfecteerd te raken. Vroege huidskleurpapels, die zich geleidelijk ontwikkelen tot ronde grijsgele vlekken met ruwe en ongelijke oppervlakken (worden over het algemeen niet "bloemkoolachtig" door plantaire druk), de huidlijnen zijn niet duidelijk zichtbaar of beschadigd, de grenzen zijn duidelijk en de omgeving Iets verdikte hoornring, met kleine zwarte vlekken en/of bloedpunten nadat het lichaamsoppervlak van de wrat is afgesneden of het wratlichaam is gebroken. Over het algemeen is het niet pijnlijk en sommige patiënten hebben lichte pijn; het is besmettelijk, groot in aantal, zelden alleenstaand, en voeten. Het kan in verschillende delen verschijnen, en de meeste staan ​​eerst op één voet of slechts op één voet.

3. Eelt

Het is een lichtgele platte hyperplastische plaque van keratinocyten gevormd door langdurige compressie of wrijvingsstimulatie, met dunne randen, dik midden, rondachtig, groot gebied, individuele patches of strips, enigszins transparant, over het algemeen geen gevoel. Individuele patiënten worden begeleid door schrale plekken, pijn en/of gevoeligheid die niet duidelijk is en vaker voorkomt in de wrijvende delen van de botuitsteeksels. Het komt vaker voor bij patiënten met voetafwijkingen, langdurige sportwrijving of ongepaste schoenen, en bij mensen die graag hoge hakken dragen. Niet besmettelijk.

4. Hoe de drie te identificeren?

Het corpus callosum is relatief eenvoudig, met grote lichtgele vlekken op de wrijfplaats. De diagnose kan worden bevestigd door de klinische symptomen en beeldvergelijking te combineren. De patiënten gaan over het algemeen zelden naar de dokter omdat ze geen duidelijk ongemak hebben en ze zullen een mes gebruiken om ze zelf bij te snijden, maar voetwratten en likdoorns zijn gerechtvaardigd. Het is gemakkelijk te verwarren en voetwratten worden vaak "likdoorns" genoemd.

Onthoud gewoon deze formule: likdoorns zijn vaak enkelvoudig, pijnlijk, getrimd zonder zwarte vlekken en zijn niet besmettelijk. Integendeel, plantaire wratten zijn vaak meervoudig, pijnloos, afgezet met zwarte vlekken en zijn gemakkelijk besmettelijk. Op deze manier is het goed te onderscheiden. Natuurlijk moet u een dermatoloog raadplegen als u atypisch bent.

5. Dus de vraag is, hoe het te behandelen?

Eelt: het is niet nodig om het te behandelen. Na het verwijderen van de wrijving en externe kracht, zal het snel beter worden en zichzelf genezen. Tenzij de pijn duidelijk is, kunt u het in heet water laten weken en het met een mes afsnijden. Voor sommige ernstige gevallen kunt u bevriezing of laser proberen.

Likdoorns: Likdoorns kunnen worden verwijderd met oogzalf, chirurgische resectie of laser, maar ze kunnen littekens achterlaten. Het is vermeldenswaard dat als de diagnose van likdoorns niet mogelijk is, het niet wordt aanbevolen om likdoorns te gebruiken. Als het een voetzoolwrat is, werkt dit averechts en zorgt u ervoor dat de verspreiding van wratten toeneemt.

Voetwratten: Het is verboden om maïscrème te gebruiken (kan ervoor zorgen dat de wrat zich verspreidt of bloedt). Kleine hoeveelheden kunnen laser-, bevroren of plaatselijke zalven zijn, zoals tretinoïnecrème, imiquimod, enz. Grote hoeveelheden kunnen operatief worden verwijderd en laser, gegeneraliseerd of meervoudig (zoals ingelegde wratten) kunnen fotodynamische therapie, medicijninjectie of antivirale Chinese medicijnen proberen worden oraal ingenomen en of geweekt. De gecombineerde behandeling van meerdere methoden kan een betere keuze zijn voor meerdere patiënten. De behandeling van deze ziekte vereist over het algemeen geen systemische medicatie. Immuunmiddelen en antivirale middelen kunnen nuttig zijn voor de behandeling, maar specifiek Het effect moet nog worden besproken.

Opmerking: als voetzoolwratten per ongeluk op likdoornzalf worden aangebracht, zorg er dan voor dat u een antibiotische zalf gebruikt om de ontsteking onder controle te houden vóór laser- of cryotherapie, anders veroorzaakt het grote zweren en bloedingen (zoals weergegeven in de onderstaande afbeelding) en laat het uiteindelijk ernstige littekens achter .

6. Voetwratten zijn besmet met het HPV-virus, hoe kunnen ze kwaadaardig worden?

Aangezien voetzoolwratten meestal worden veroorzaakt door HPV1-infecties (laag risico), worden ze over het algemeen niet kwaadaardig en worden ze zelden kwaadaardig (secundair wrattencarcinoom). ziekenhuis voor diagnose en behandeling.

Tot slot worden de verschillen tussen de drie nog een keer getoond: