"Turf toe" is eigenlijk de algemene naam voor het verstuikte eerste metatarsofalangeale gewricht. Het eerste metatarsofalangeale gewricht is het tweede gewricht aan het uiteinde van de grote teen, dat wil zeggen het gewricht waar de grote teen de voetzool raakt. De verstuiking van het eerste metatarsofalangeale gewricht is algemeen bekend als "turf toe", "turf toe" of "kunstgras teen". Het verwijst naar de overmatige dorsiflexie van het eerste metatarsofalangeale gewricht, wat leidt tot schade aan het zachte weefsel van het gewrichtscapsulecomplex (inclusief verwante ligamenten, pezen en gewrichten, schade aan de zak, plantaire plaat, enz.).

In wezen verwijst de turfteen naar een verstuiking aan de basis van de grote teen, veroorzaakt door de ongebruikelijke spanning op de ligamenten die het bewegingsbereik van de teen regelen. Wanneer de tenen buiten het normale bewegingsbereik zijn, zoals het buigen van de tenen in een ongemakkelijke richting, zullen de ligamenten uitrekken en meestal licht scheuren. Patiënten met turftenen ervaren vaak veranderingen in mobiliteit en het is mogelijk om in veel verschillende omgevingen turftenen te vormen.

De eerste verstuiking van het metatarsofalangeale gewricht wordt "turf toe" genoemd omdat dit soort sportblessures meestal voorkomt op kunstgrasvelden zoals voetbalvelden en rugbyvelden. Bij dit type sport lijdt het eerste metatarsofalangeale gewricht vaak aan overmatige dorsiflexie en treedt letsel op onder invloed van lichaamstraagheid en externe kracht (de dorsiflexie-activiteit van het eerste metatarsofalangeale gewricht is gewoonlijk niet meer dan 100 graden). Vooral de laatste jaren zijn dergelijke sporten populairder geworden in China, en kunstgras neemt een groot deel voor zijn rekening (de hardheid onder het kunstgras is hoger, waardoor de kans op verstuikingen van de tenen groter is), waardoor de incidentie van " graszoden".

De belangrijkste symptomen van de turfteen zijn lokale pijn, zwelling, ecchymose en spierspanning nabij het gebied waar de duim en de voetzool zijn verbonden, en een pijnlijke gang tijdens het lopen (onbewust het gewicht van de grote teen vermijden). Beeldvormingsonderzoeken zoals MRI kunnen worden gebruikt om de schade aan zacht weefsel in de buurt van het gewrichtskapsel te bepalen en om andere soorten laesies en verwondingen uit te sluiten, zoals het sesambeen, het gewrichtsoppervlak, het middenvoetsbeentje, de peesschede, enz.

Als het slechts een verstuiking is van het zachte weefsel van het eerste metatarsofalangeale gewricht (grasteen), kunnen rust, ijs, compressieverband en het optillen van het aangedane ledemaat worden gebruikt om pijn en zwelling tijdens de acute symptoomperiode te verlichten. Wanneer de acute symptomen onder controle zijn, kunnen ze geleidelijk terugkeren naar dagelijkse activiteiten en sportactiviteiten met behulp van beschermende middelen (zoals wandelschoenen, schoenen met harde zolen en visgraatverbanden). Als de symptomen echter worden veroorzaakt door andere ziekten, moeten verschillende behandelingsopties worden overwogen, afhankelijk van de situatie. In deze context moet turfteen worden onderscheiden van de volgende ziekten met vergelijkbare symptomen.

1. Breuken en dislocaties van de hallux. Het kan worden gecontroleerd door bewijsmateriaal in beeld te brengen (bijvoorbeeld: significant bewijs vinden door middel van röntgenfoto's, botscans, CT, MRI, enz.).
2. Hallux-stijfheid, metatarsofalangeale artritis. Het is meestal gerelateerd aan chronische ziekten zoals botsporen, osteofyten en weefselfibrose, en is over het algemeen geen acute ziekte; het kan worden gecontroleerd door beeldvormingsbewijs.
3. Verwonding van het sesambeen. De gevoeligheidspunten zijn meer geconcentreerd op het sesambeen en het bereik is kleiner. Kan worden gecontroleerd door beeldvormingsbewijs.
4. Vermoeidheidsfractuur van het sesambeen. Tederheidspunten zijn meer geconcentreerd op het sesambeen en de reikwijdte is kleiner; chronische ziektes; kan worden gecontroleerd door beeldvormingsbewijs.
5. Twee sesambeenderen. Het sesambeen is gebarsten als gevolg van aangeboren niet-fusie, en beeldvormend onderzoek toont een lijn met lage dichtheid (niet-breuklijn) in het midden van het sesambeen; er is geen tederheid; de kans op bilateraal gelijktijdig voorkomen is groter.
6. Sperma artrose. Tederheidspunten zijn meer geconcentreerd op het sesambeen en het bereik is kleiner; de pijn wordt verergerd tijdens activiteit; het kan worden gecontroleerd door beeldvormingsbewijs.
7. Avasculaire necrose van het sesambeen. Tederheidspunten zijn meer geconcentreerd op het sesambeen en de reikwijdte is kleiner; beeldvormend onderzoek toont nabijgelegen losse lichamen.
8. Tenosynovitis van stenose van de buigpees. Zichtbaar "triggerfenomeen" (stuiteren of frustratie bij het buigen en strekken van de hallux); pijn wanneer de flexor hallux (voet) longuspees beweegt, en nucleair magnetisch onderzoek toont tenosynovitis aan.
9. Jicht. Tederheid en erytheem van de metatarsofalangeale gewrichten kunnen worden waargenomen. Er is geen acuut letsel voordat de pijn, hoog urinezuur en uraatkristallen kunnen worden gezien bij een gewrichtspunctie.

IJspakken kunnen pijn in de tenen helpen verlichten. Turftenen herkennen is niet moeilijk, omdat deze aandoening een verscheidenheid aan fysieke kenmerken vertoont. Bijna allemaal zijn het metatarsofalangeale tenen. Een veel voorkomend symptoom is blauwe plekken rond de voetzolen en op de bovenkant van de grote teen. In meer ernstige gevallen voelen de tenen extreem tastbaar aan. Zachte, gezwollen tenen en voetzolen. Om gazontenen te behandelen, moeten de voeten zo veel mogelijk worden verhoogd om de druk op de tenen te verminderen. Vanwege de kenmerken van turftenen ervaren mensen met deze ziekte meestal veranderingen in mobiliteit. Het is meestal pijnlijk om enig gewicht op de aangedane voet te zetten, en het is bijzonder ongemakkelijk om druk uit te oefenen op de voetzool. Een gescheurde kruisband is heel moeilijk weg te duwen met de grote teen en gaat gepaard met hevige pijn. Door zwelling heeft de grote teen het grootste deel van zijn normale bewegingsbereik verloren.

Raadpleeg bij ernstige zwelling van de grote teen direct een arts. Veel voorkomende behandelingen voor turftenen zijn onder meer het minimaliseren van zwelling en het vastzetten van de grote teen. Om deze reden wordt aanbevolen om de eerste 24 uur warme en koude therapie af te wisselen, gevolgd door koude kompressen. Vrij verkrijgbare medicijnen kunnen de hoeveelheid lokale ontsteking helpen verminderen. Het kan ook helpen pijn te verminderen en de zwelling te helpen vervagen. De voeten moeten zoveel mogelijk worden verhoogd om de druk op de tenen van het gras te verminderen en het gescheurde ligament het genezingsproces te laten beginnen. Voetballers kunnen ernstige zwelling van de tenen van graszoden ervaren en het is het beste om onmiddellijk een arts te raadplegen. De arts kan de teen onderzoeken om te bepalen of de blessure een cast op het gebied vereist, of dat een voorgeschreven ontstekingsremmende medicatie nuttig is. In de meeste gevallen kan het echter thuis worden behandeld zonder dat een arts hoeft te worden geraadpleegd. Een eenvoudige behandeling is om koude toe te passen op het gezwollen gebied, medicijnen te nemen om ontstekingen te verminderen en de voet lang op te tillen, waardoor de graszoden binnen een paar dagen kunnen vervagen.

Als de pijn aanhoudt na de behandeling van een turfteen, gebruik dan een spalk om het gebied te fixeren.